Een uur niets zeggen, dat is een hele opgave, maar het gaat
zo snel voorbij.
210 km wandelen, 8 dagen lang, in de Italiaanse hitte,
sommigen zien er tegenop… Stronconé, de stad waar we onze eerste nacht onder de
blote hemel beleefden was fenomenaal, geen tent, geen huis, geen hut boven ons
hoofd… Enkel je slaapzak, matje en kussen om te slapen. Acht dagen lang slapen
onder de sterren. We maakten veel dingen mee op die tocht. Blaren,
ontstekingen, de stank van zweet, maar de mooie dingen onthoud je het langst.
Het wandelen in de bergen, de prachtige uitzichten, de bezinningen om jezelf beter
te leren kennen, de hongerige maag die lekker eten kreeg, enz.
De mooiste herinnering voor mij is de bezinning die één uur
duurde, waar er geen woord in gezegd werd. Er werd maar één zin gezegd in heel
de bezinning: ‘ Denk na over je leven, wat er is fout gelopen en wat er is goed
gelopen.’ Vele tranen rolden over de wangen van vrienden, vele handen werden
vastgenomen, vele bezorgde blikken, schouderklopjes, en troostende glimlachjes
werden uitgedeeld aan elkaar. We zeiden geen woord tegen elkaar en toch
begrepen we elkaar. Die bezinning is voor mij mijn meest dierbare herinnering.
Ik krijg nog steeds kippenvel. Ik ging met een gerust hart terug naar België,
en als het even slecht gaat denk ik terug aan de staptocht naar Assisi. De staptocht
waarin we in de voetsporen van Franciscus en Klara van Assisi traden. Een tocht
om nooit te vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten